Στις μερες μας παρατηρείται, μια πρωτοφανής, σε συχνότητα, εμφάνιση καινούργιων rock συγκροτημάτων. Μερικά, μάλιστα, τα πηγαίνουν πολύ καλά από εμπορική άποψη, χωρίς όμως να πείθουν ότι παίρνουν στα σοβαρά αυτό που κάνουν.
Π.Ρ: Εμείς χρειαστήκαμε οκτώ χρόνια σκληρής δουλειάς για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και θεωρούμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Ολο αυτό το διάστημα, προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας ενώ παράλληλα χτίζαμε μια γερή φιλία.
Θ.Α: Επί οκτω ολοκληρα χρόνια, δεν μας ήξερε κανείς και παίζαμε μόνοι μας σε ένα υπόγειο studio. Τωρα πια έχουμε καταφέρει να κάνουμε πρόβες σε studio που βρίσκεται σε ισόγειο. Ανεβήκαμε ενα όροφο! Αργά ή γρήγορα, ο μόχθος ανταμείβεται. Εχω μια παλιομοδίτικη θεωρία πάνω σε αυτό το θέμα: Αν αφοσιωθείς σε αυτό που θέλεις να κάνεις, κάποια στιγμή θα αποζημιωθείς. Ακόμα κι αν δε γίνεις γνωστός, τουλάχιστον θα έχεις φτάσει σε έναν πολύ υψηλο βαθμό ωριμότητας. Αυτό δεν επιτυγχάνεται χωρίς δουλειά.
Π.Ρ: Από την άλλη, η ξαφνική επιτυχία μπορεί να σε συνθλίψει αν δεν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος. Πιστεύω ότι, τον τελευταίο καιρό, οι δισκογραφικές εταιρίες υποπίπτουν σε καταστροφικά ατοπήματα. Υπογράφουν ανεξέλεγκτα με συγκροτήματα και βγάζουν προχειροφτιαγμένους δίσκους στην αγορά, χωρίς να υπολογίζουν ότι μακροπρόθεσμα βλάπτουν τον χώρο της μουσικής και κατά συνέπεια τους ίδιους τους μουσικούς. Δε θελω να μιλήσω για κάποιο άλλο συγκρότημα αλλά αν δεν έρθεις πρώτα αντιμέτωπος με την ψυχή και τη συνείδηση σου, δεν είσαι έτοιμος για το συμβόλαιο… Με τέτοιου είδους αρπαχτές, καταλήγουμε να εντάσσουμε στο rock όλα εκείνα που μεμφόμαστε στα ελληνάδικα.
Θ.A: Αν δεν πέσεις βαθιά μέσα στα σκατά, αν δεν προσπαθήσεις μόνος σου να βγεις και να ανασάνεις, αν δεν εχεις εμπειριες, είναι φυσικό να παρασυρθείς και να σε ψαρεψουν με το παραγάδι. Με αυτό τον τρόπο, ο καθένας μπορεί να γίνει διάσημος μέσω της μουσικής. Τι θα γίνει όμως μετά;
Η συνεργασία σας με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ξαφνιασε πολλους, οι οποίοι μεχρι τοτε νόμιζαν ότι δεν έχετε τις καλύτερες των σχέσεων με τη σκηνή του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού…
Θ.Α: Ο Αλκίνοος και ο Λίνος Ιωαννίδης είναι αδελφές ψυχές. Τους γνωρίσαμε μέσω του Κώστα και αμέσως ταιριάξαμε ως άνθρωποι.Καταφέραμε μάλιστα να τον κάνουμε να ξεσκονίσει την ηλεκτρικη κιθάρα του και να ανεβει μαζί μας στη σκηνή του Αν. Προσωπικά, γνώρισα το έντεχνο μέσα από το έργο ξένων καλλιτεχνών όπως ο Tom Waits και ο θεατρικός τρόπος με τον οποίο αποδίδει τα τραγούδια του. Ο Waits με οδήγησε στον Kurt Weill και το μεγάλο σοκ το έπαθα με τον “Μεγάλο Ερωτικό” του Μάνου Χατζιδάκη. Πάντοτε με γοήτευε η παρακμιακή φάση που ακολούθησε το πανκ στη δεκαετία του 80, αυτή την τόσο ποιοτική αλλά συνάμα αρρωστημένη δεκαετία , με όλα εκείνα τα συγκροτήματα που είχαν μπασίστες σαν τον Παντελή!
Τ.Μ: Εγώ προτιμούσα το hard rock των 70ς. Οι Black Sabbath με έκαναν να στραφώ στην ψυχεδέλεια αλλά τότε ήρθε το πανκ και ξέχασα τα πάντα. Μου άρεσε πολύ η ελληνική πανκ σκηνή.
Θ.Α: Δεν είχαμε απαίτηση να βρούμε έναν ντράμερ που να ακούει Vivaldi αλλά “Γενιά του Χάους“.
Στην υπερ επιτυχημένη συναυλία που δώσατε τον περασμένο Απρίλιο στο Ρόδον, οι μπύρες δε σταματησαν ούτε στιγμή να κυκλοφορούν και να καταναλώνονται επί σκηνής…
Θ.Α: Κι όμως, έτυχε να ξεμείνουμε κάποια στιγμή και τότε έτυχε να παίξουμε το “Βάλτε να πιούμε”. Τραγουδούσα το ρεφρέν και το εννοούσα. Το αγαπημένο μου τραγούδι σε εκείνη την εμφάνιση ήταν ο “Μπλε χειμώνας”, επειδή ήξερα ότι αμέσως μετά θα τελειώναμε, θα πήγαινα τουαλέτα να κατουρήσω και στη συνέχεια θα έτρεχα στο μπαρ!
